Kerstpakket

We hebben al het een en ander gedaan met kerst voor onze werknemertjes. De eerste in 2002 was een uitgebreide braai bij ons op de stoep van het Manor house vanaf een uur of 6. Alle werknemers en vrouwen kregen een ieder kaartjes voor de kip en wors en 3 bonnetjes voor het bier. Wij, nog geheel onervaren met de drankfactor in de man/vrouw in ZA, dus op het eind van de avond was het heel gezellig, werd er lekker gezongen en gedanst en was iedereen echt dronken en/of omgevallen. Hoe kom??? Maud, Maartje en hun neefjes en nichtjes waren van de kassa en daar bleek het een en ander (alleen de bonnen van het bier) op gezette tijden te verdwijnen. Recycling heet dat hier! Hardtstikke leuk en een goede leerschool voor ons. In de volgende jaren s'middag reeds de braai, met kado'tjes voor de kinderen. Dit duurt trouwens geen uren, maar klaarzitten voor de start, hoofden omlaag, bidden, praatje en dan in zo kort mogelijke tijd alles opeten en drinken. Restjes in bakjes voor het thuisfront en dan naar huis. Dus binnen een half uur uit en thuis! Dit jaar eens iets anders. Mariette heeft per werknemer een etiket met een gepersonaliseerde knipoog ontworpen. Voor Chris bijvoorbeeld werd een etiket ontworpen waar hem een nuchter 2009 werd toegewenst! Ze vonden het prachtig lachen, gieren en brullen. En het leuke is dat het ook enorm gewaardeerd word. De flessen zullen nadat ze geledigd zijn met etiket nog jaren op de schoorsteenmantels van de werknemers staan te pronken. Misschien vanavond al met een kaarsje erin.

Prettig kerstfeest!!

Als er 37° wordt voorspelt en het wordt boven de 40°........

........dan moet er over het weekend voor de eerste keer water aan de jonge Pinotage stokken en de stokken op onze zwakke gronden (Niet die stokken voor onze GP wijnen, want die staan op dermate goede grond dat dat niet nodig is, maar de druiven voor Boland Kelder) gegeven worden. Altijd weer spannend of het allemaal werkt. De afgelopen weken is er behoorlijk wat werk verricht om alle pompen, irrigatiepijpen en spuiten weer op datum te krijgen. En jawel hoor, alle 150 spuiten liepen ! The proof of the pudding is in the eating en dus zijn er de in de voorgaande dagen al vele proefhapjes genomen !
Ik liep nog geen 5 minuten in de Pinotage blokken rond toen Donevine, onze voorman die we door de jaren hebben opgeleid om tot het punt te komen dat hij die plaas, samen met zijn team en met ruggesteun van ons, zelfstandig draait, hing al aan de lijn....:
”En Eric, wat denk jy”.....”Fantasties Donevine 100%, Dankie geniet jou naweek”....”sal ek maak”, klonk een trotse Donevine terug. Geweldig!!!!
Dat is weer een van de vele dingen en momenten die Zuid Afrika zo mooi voor ons maken....

Perswijn over onze ongehoute Chenin Blancs 2008:

Hang naar houtvrij..........

.......is de titel waaronder Harold Hamersma vandaag onze ongehoute chenin blanc 2008 en onze ongehoute chenin blanc, spontane gisting, 2008 gespreekt:

http://www.parool.nl/parool/nl/37/Wijn/article/detail/65161/2008/12/06/Hang-naar-houtvrij.dhtml

Vleis

Een jaar of 4 terug zijn we gestart met het overschakelen van conventioneel naar biologisch boeren. Een van de zaken die we dus niet meer gebruiken is kunstmest. Grond moet echter we gevoed worden en daarom zaaien wij in de winter covercrops die op een natuurlijke manier de grond voeden en de jonge wijnstokken worden "bijgevoed" met koeien mest, de beste voeding ooit uitgevonden. Voor die mest hebben we dus 3 koeien gekocht, die inmiddels al weer kleintjes hebben, want ook een jonge stier werd aangeschaft. De hele familie koe wordt dagelijks vanuit de kraal naar de weide gronden gebracht en s'avonds weer terug. Onze werknemers zijn ook blij want melk is er nu in overvloed! Het stiertje, genaamd balletjie was echter uitgegroeid tot een beest waar zelfs een Spaanse matador uitermate veel respect voor zou hebben. Gevaarlijk dus. Onze beesten hebben een leuk leven, want ze zijn altijd gezellig samen en niet zoals op echte vlees boerderijen gescheiden. Wat echter de laatste tijd ook nog wel een betekende dat ze met z'n allen aan sightseeing deden in Paarl, omdat Balletjie dwars door de hekken heen liep, waardoor onze gehele werknemers equipe erop uit moest om de kudde weer op te zoeken en thuis te brengen. Ook had hij zijn werk gedaan want al de drie koeien zijn wederom zwanger en incest schijnt voor een stier heel normaal te zijn, dus tijd om hem te verkopen of te slachten. Verkoop was niet mogelijk, dus contact gelegd met het abbatoir en de slager in Paarl. Het abbatoir wilde hem wel slachten en de slager wilde wel eens een biologische koe proberen. Hij (de stier) valt morgen om 7 uur, werd mij gemeld door het abbatoir. De middag ervoor hebben we Balletjie naar het abbatoir gebracht, samen met een koe om ervoor te zorgen dat hij braaf mee ging. Dus 's ochtends naar het abbatoir om te kijken of het wel menselijk werd gedaan, je blijft toch een beetje een stadsmens, en omdat wij private waren ging balletjie als eerste. Aan de buitenklant leek het abbatoir een beetje shabby, maar aan de binnenkant was het spic en span. Professioneel en aldus viel hij stipt om 7 uur. Een schot en boem weg, geen krimp meer, snel en zonder lijden of paniek. 3 Dagen later werd hij afgeleverd bij de slager. Goed vlees zei hij. Zijn vader die vroeger ook slager was had twee criteria ontwikkeld om goed vlees te herkennen, de reuk en hoe makkelijk een ervaren vinger het vlees in kan gaan. Weer wat geleerd. Van de week hebben wij met een bezoekende nederlandse restaurateur hier in Paarl onze eerste ossehaas van die plaas gegeten en de werknemers hebben gisteren ieder 1 kilo sausages gekregen, waardoor we gisteren met 17 kilo worst liepen te sjouwen. Dat wordt braaien dit weekend! En zo gaan we voort op onze weg om stap voor stap steeds meer sustainable te boeren.

Even zee

Maud was klaar met Summerschool, het huisje van Johan in Kleinmond was vrij én het weer leek mee te gaan werken.

Dus lekker even drie dagen naar zee en walvissen.

Wat een feest !!!!!

Halve belgen;.....

...........DAT horen we graag...........

Udo,...

...onze importeur en huisvriend was de laatste dagen bij ons te gast.
Onder zijn leiding had een groep wijnliefhebbers Zuid Afrika bezocht. Focus op mooie wijnen en begeleidend eten met daarbij ook genoeg tijd ingeruimd voor Kaapstad, walvissen bij Hermanus en een mooie selectie aan wilde dieren. Hij doet dit nu voor de vierde keer, bezoekt met de groep op het einde van de trip ook Groot Parys en wij zien dan elke keer een groep zeer enthousiaste mensen binnen komen, die een geheel andere kijk op Zuid Afrika hebben gekregen. Prachtig! Na de reis komt Udo altijd even afkicken op Groot Parys. Dat wil zeggen geen wijntjes voor 18:00 uur! Voor het vertrek dan nog even naar de kelder om al onze vaatjes 2008 te proeven. Proefgeluiden gekoppeld aan woorden zoals, fris, groen fruit, wit fruit, licht bakkersgis, grannies, vol, rond, citrus, zacht, structuur minimaal 4.5 sterren Platter etc. etc. klinken dan luid en duidelijk door de kelder. En weg is ie al weer. Tot de volgende keer!

Wat zijn ze klein...............

De afgelopen dagen hebben we onze ongehoute chenin blancs geëtiketeerd. Omdat we het artwork uit Noorwegen pas de dag voor labeling kregen, kon het logo niet meer worden meegedrukt op de backlabels.
De zelfklevende stickertjes voor organische certificiering waren echter heeeeeeeeeeel lastig van hun achterkantjes los te maken. 2 dagen flink doorgewerkt met 8 werknemers. 5500 flessen, met veel moeite hebben we dus dus een gemiddelde gehaald van iets meer dan 20 stickertjes per uur per persoon, het was echt prutsen!!!!!! Dat doen we dus maar een keer. Gelukkig regende het gisteren en vandaag en konden onze werknemers sowieso weinig doen. Dat was dan weer een meevaller. Volgend jaar kunnen we het logo in ieder geval gewoon mee laten printen op het achter etiket.

Organisch gecertificieerd

Het overschakelen van conventioneel naar biologisch was voor ons een grote sprong in het diepe. We zijn in december 2004 in conversie gegaan en alle boeren hier in Paarl verklaarden ons toen voor gek. Dat kan niet, dat gaat je geld kosten en we spreken jullie over een jaar of wat wel!
Tussen 2002 en 2004 hadden we eerst de wijngaard op orde gebracht waar een lagere opbrengst per hectare een grote rol in speelde. Langzaam groeide in deze periode ook de gedachte dat als een plant zich gezond voelt, waarom zou je dan preventief moeten spuiten tegen ziektes. Dat is bij mensen toch ook niet zo! Dus daar gingen we dan eind 2004. Na elke regen “scheten wij peentjes” want dat is namelijk HET tijdstip dat ziektes zich verspreiden in de wijngaard. Nu na ruim 3 jaar is dat gelukkig niet meer zo. Wel blijven we met name tussen half september en half december heel allert en lopen, soms wel eens te vaak, rond om te kijken of er toch echt geen.......
Elk jaar worden we 1 of 2 keer gecontroleerd door de BDOCA, een zuid afrikaanse organisatie die biologisch certificeert en in europa gelinkt is met Demeter, een autoriteit op het gebied van biologisch boeren. Prima mensen van de BDOCA, maar nog wel erg grijze wollen sokken en organisatorisch (dus) een ramp. Vanaf de oogst 2008 (februari) zijn we officieel biologisch gecertificeerd, maar het krijgen van goedkeuring voor het gebruik van het biologisch logo op ons etiket bleek begin augustus toch echt te moeilijk te zijn. Dus toen hadden we alleen nog de uitweg om stickers (kortere doorlooptijd) te laten drukken met dit logo. Gisteren middag hebben we uiteindelijk de goedkeuring en artwork ontvangen. Dit naar zeer zware bedreigingen aan het adres van deze goedbedoelende medemens. Vandaag gedrukt en morgen op de fles! Zucht... een heel zware bevalling, maar we zijn trots. Het is ons gelukt en een van de weinigen in Zuid Afrika!

We kregen een mail uit Lesotho:

Dear Mr Eric and Miss Married

Everybody will like to know how did you go, and they want me to pass their greedings and scencer thanks to you.
And every seedling has been planted succesfully and they are begining to sprout. Now we are watering and applying manure.

Thank you so much.

Mothiba Thamae.

Bouwjaar 1958.

Het liedje luidt; “er is er een jarig..............”. Vandaag zijn er TWEE jarig;
Peter Ras, is 50 geworden en zijn Chevy ook. De Chevy hadden we een 5 tal jaar geleden reeds gekocht van een diamantsmokkelaar uit het noord westen van Zuid Afrika. Helaas..., vond hijzelf, was hij gepakt en moest de gevangenis in. Een groot gedeelte van zijn assets – geen diamanten ☺- moesten aldus verkocht worden. De Chevy werd gekocht en teruggereden naar de Kaap. Om Peter’s verjaardag te vieren hebben we de Chevy helemaal netjes en padvaardig gemaakt, zodat Peter er nog vele jaren van kan genieten.
We hebben hem vanochtend feestelijk aangeboden, onder het genot van een kopje koffie met melktert.
GEFELICITEERD Peter !!!!!!

Hoogste wijngaard in afrika (1850 meter)

's Morgens vroeg opgestaan en voor de laatste keer naar Phatela en family. Bij het land aangekomen werd daar al weer druk geplant en gegraven. Nogmaals doorgenomen wat een mens moet doen om stokkies gelukkig en gezond op te laten groeien.
Mamothiba heeft een keurig schrift met harde kaft waarin zij een aantal dingen bijhoudt (welke kruiden te gebruiken bij welke ziektes, maar ook de prijzen van de diverse vruchten en bomen die zij verkopen, adressen en telefoonnummers). Daarin hebben we een verdeling gemaakt per bladzijde met noodzakelijke handelingen per variëteit. Ook de reeds geplante stokken maar meegenomen, want daar waren dus ook wel wat dingen te verbeteren.
We hadden ook een 3-tal bladzijden van de kweker meegegeven met do’s and don’ts. Die zijn we ook nog even doorgelopen.
Vervolgens de laatste bosstokken gesnoeid en met Phaetela nog eens door alle plekken gelopen om precies aan te geven aan de hand van de opgeschreven wenken, wat de volgende stappen zouden moeten zijn (zoals palen slaan en de bosstokken op de eerste draad brengen, zwakke stokkies bemesten, 1 x in de week ALLES water geven tot de regens komen, 1 x in de maand manure voor de jonge stokken en voor de zwakke broeders etc.).
Daarna afscheid genomen. Een raar moment als je zo intensief bij mensen en hun besigheid betrokken bent geraakt.
Een prachtige rit terug naar Paarl, waar onze meiden 5 dagen lang alleen het huis hadden bestierd. Dit voor de eerste keer en dat was gelukkig goed gegaan. We proberen in november weer terug te gaan naar Phatela. We hopen dat de wijngaard er dan mooi gezond en groen bijstaat! Fingers crossed.

Roma, 12 -8-2008

Omdat dochter Puck van vrienden Jo en Caroline vandaag een hart operatie moest ondergaan, aan mama Mamothiba gevraagd of zij niet een sangoma (afrikaanse traditionele genezer) wist die een kleine ceremonie kon doen. Maar nee, Mamothiba is een moderne vrouw; als ik ziek ben ga ik gewoon naar de kliniek. En gelovig was ze al helemaal niet, dus waren wij aangewezen op de symbolieken uit het katholieke geloof. De brandende kaars voor mensen die steun nodig hebben. Vanaf het midden van de negentiende eeuw hebben een aantal franse missionarissen in Lesotho uiterst vruchtbaar werk gedaan, dus de kerk is een bekend begrip en de paus heeft zelfs in 1988 een bezoek gebracht aan de kerk/kathedraal van Roma. De mensen in Lesotho zijn nog steeds diepgelovig, maar dit natuurlijk wel met ritme en een afrikaanse spirituele twist. Kerken zitten daar ook nog vol. Elke zondag minimaal 1000 zielen! De kerk – die geheel niet past in het afrikaans tafereel maar wel prachtig gelegen is - was gesloten. Wel werden we ontvangen door meer dan 100 uitbundig zigende en dansende kinderen die next door op een schooltje zaten. Na deze “aanval” te hebben “overleefd” toch nog een beetje rondgelopen en na nog eens kloppen en vragen of er niet iemand was met een sleutel ging, tot onze verbazing, tóch ineens de deur open. En daar stond Steve, een kunstenaar die opgeleid bleek te zijn voor zijn Bachelor of Arts in Bloemfontein (ZA). Hij had de kerk voorzien van de meest afschuwelijke muurschilderingen (engelen) en was nu bezig om een groot Maria beeld te maken dat buiten de kerk moest komen te staan voor een grote cermonie die eind augustus plaatsvind. Steve had ook zijn laptop bij zich en heeft ons in twee uur tijd door zijn oevre heen gepraat. Zeer boeiend en, in tegenstelling tot de engelen in de kerk, indrukwekkend. Je zit dan in een grote lege kerk in zwart afrika en praat met een kunstenaar die helemaal gek is van jawel... Jeroen Bosch!! Vervolgens de kaars ontstoken, goede sterke gedachten naar Puck gezonden en daarna met Steve en zijn aanstaande vrouw in Roma iets gaan eten. Dat wil zeggen een bord kip met patat. In tegenstelling tot wat de naam Roma doet verwachten is er op culinair vlak namelijk niet meer te krijgen. Gezellig doorgekletst over zijn aspiraties en aangegeven dat hij een website moest maken (moeilijk) of toch minimaal een weblog om zijn werk op te tonen. Daarna Steve en zijn lief weer afgezet te hebben bij de kerk, die onder een prachtige sterrenhemel geheel donker was, op een brandend lichtpuntje (kaarsje) na. ☺Morgen het vervolg.

Worldvision; dinsdagmidag 12 augustus.

Even later was ook Kahliso weer terug. Hij bleek voedsel te hebben weggebracht in opdracht van Worldvision. Een internationale hulporganisatie die mensen advies geeft over hoe te boeren maar ook allerlei left overs (spullen van tandenborstels tot medische apparatuur) uit andere landen distribueert aan mensen in Lesotho. Daar wilden wij wel even gaan kijken en dus hebben we hem meegenomen (of eigenlijk hij ons) naar het kantoor en de opslag van die organisatie. Even gesproken met een mevrouw die verantwoordelijk was voor landbouw. Het was allemaal moeilijk. Er is regelmatig honger. Wij vroegen haar hoe dat nou toch mogelijk was. Er lijkt vruchtbare grond zat, er lijkt water zat. Bon, erosie is een probleem. Diefstal van kuddes (waardoor er te weinig koeienmest is) is een probleem. De dame met wie we spraken werd twee keer weggeroepen omdat haar baas naar een symposium ging en zij ineens tot hoofd werd gebombadeerd. In de tijd dat zij weg was, wist Kahliso ons te vertellen dat de mensen van Worldvision éérst en vooral goed voor zichzelf zorgden; namelijk het beste van de left overs en dan de rest naar de mensen distribueerden. Waarbij hij wel wat zachter ging praten en schichtig de deur in de gaten hield, het was tenslotte zijn werkgever, hij vervoerde namelijk alle left overs! We hebben maar niet gevraagd aan de dame, die behalve erg in de Here ook zeer goed (en engels) sprak en goed opgeleid leek, of dit werkelijk zo was. Zowel Khaliso als de dame van Worldvision stelden ook vast dat het vaak eenvoudiger is om maar te wachten op voedselhulp, i.p.v. met veel moeite de aarde te bewegen voedsel prijs te geven. Toch zagen we veel prachtig verzorgde landjes en akkertjes die klaarlagen om ingezaaid te worden.................
Op de terugweg naar de kwekerij van Phatela wilde Kahliso nog even brood kopen en dus hebben we nog even gezellig bij de dames - bakkers in de twee ovens gekeken waar 8 heerlijke broden stonden te garen.
Er werd hard doorgewerkt. Phatelo zet alle plantjes er persoonlijk in (800 stuks, het is veel werk). We zijn ons weegs gegaan en zullen morgen verhalen wat we op die weg tegenkwamen.

Dinsdag 12 augustus; het planten gaat beginnen.

Dinsdag ochtend terug gereden vanuit Maseru naar Ha Ntsi. Onderweg kwamen we Kahliso nog tegen met een vrachtwagen vol zakken, die hij blijkbaar ergens af moest leveren. Dat bleek hij voor een organisatie te doen (Worldvision) waar we over een aantal dagen nog even op terug zullen komen.
Op het land aangekomen wachtte ons een aangename verrassing. Phatela moet tot het laatste licht gisteren verdween doorgegaan zijn met ploegen, want dat was klaar. En er was al vol en dol aktiviteit; 13 man stonden gaten te graven, de lijnen om de rijen uit te zetten lagen klaar, het meetlint was bij de hand om de stokkies in rijen te planten met twee meter ertussen en 1.50 m. tussen de stokkies in de rij. Het water was aangesloten en dus kon het planten beginnen. Geweldig; alles geheel volgens afspraak op tijd klaar. Wederom blijkt het weer dat er niets fout hoeft te zijn met de arbeidsmentaliteit in Afrika! Dit in tegenstelling tot de algemeen geldende opvatting in zowel het westen als hier in Zuid Afrika.
Precies laten zien hoe het planten moet. In de kuil zetten, wortels mooi spreiden, wortels die te hoog zitten eraf halen, aarde erbij en dan het stokkies langzaam omhoog trekken, zodat de worteltjes mooi naar beneden staan. Zorgen dat de las tussen de rootstock en de varieteit niet onder de aarde komt, maar een handbreedte erboven en steeds maar water erbij. Dan nog even een heuveltje om het plantje bouwen (het lijkt een beetje op een Ba-sotho hoed (dit is hetzelfde symbool in Lesotho als de houten klomp in Nederland) en dus hebben we de heuveltje onder algehele hilariteit maar Ba-sotho hats gedoopt) dat twee maanden blijft staan om te voorkomen dat de las uitdroogt. Dan nog een walletje rond de plant bouwen, zodat er een fijn badje ontstaat om het water in te gieten. Ze hebben geen irrigatie systeem, dus leek dit de beste methode. Maar ze hebben in ieder geval water. In een land dat water en electriciteit exporteert blijft het raar dat er op vele plekken in Lesotho zelf waterschaarste heerst. Gelukkig niet bij Phatela, hij heeft een eigen waterput, die nooit opdroogt. Ze hebben er zelfs een pomp bij, maar die loopt natuurlijk op benzine, dus zolang de druk hoog genoeg is, wordt die niet gebruikt. Intussen was het middag en kwam Mothiba met een collega student weer helemaal van school om te helpen met planten.
Phatela is met name opgewonden over de tafeldruiven en moet nog vreselijk wennen aan de wijndruiven. De 3 zonen van Phatela gaan echter volledig voor de wijndruiven. Ook in Lesotho heet dat dan Cool!
De werkverdeling onder de zonen is ook al verdeeld. De oudste zoon gaat boeren, de middelste zoon de marketing en sales, de jongste........wijnmaker ?. Dit past perfect bij hun karakters. Leuk!
Dan gaan Phatela, familie en werkers (ook voor een groot deel familie) op het land lunchen en vertellen wij morgen weer verder.

Maandag 11 augustus; De laatste details

Gisteren haden we nog even gekeken naar de tafeldruiven die al geplant waren. Die hadden ze helaas al in april gesnoeid. Dat is niet goed, want alhoewel het dan wel al herfst is, bouwt de plant dan wel nog zijn reserves op om de winter door te komen. Ook was er met enige regelmatig dwars door de oogjes heen gesneden, waar de nieuwe loten in het voorjaar moesten gaan groeien. Oeps!! Gelukkig kunnen we nu deze “fouten” zien, zodat we deze bij de nieuw aan te planten druiven struiken voor de icewine niet meer gemaakt worden. Met dank aan de tafeldruiven dus! Verder waren er veel dode stokken, door gebrek aan water.Dus de volgende dagen was er maar één adagium; water Phatela, stokkies hebben water nodig, en zéker als ze jong zijn. Vastgesteld dat er lijn was en een meetlint om de rijen uit te zetten. De plant afstand doorgesproken met Phatela, zodat ze meteen (hoe laat begin je ? Als de zon opkomt...........) de volgende ochtend konden beginnen met de gaten (ook de omvang en diepte daarvan duidelijk aangegeven) te graven.
Nadat dit alles doorgesproken was hebben brachten we Mothiba, de studerende zoon, naar de hoofdstad Maseru. Een echt puur zwart afrikaanse stad. En zijn we zelf doorgereden naar hotel Victoria, met ook een heerlijk afrikaans sfeertje, waar we het stof en de vermoeidheid tevreden weg gespoeld hebben met een lekker fris biertje, een heerlijke indiase maaltijd en met, uiteraard, onze net gebottelde ongehoute Chenin Blanc 2008. Morgen meer.

Op zoek naar de wijngaard en het planten voorbereiden

Het was alweer een tijdje geleden dat Eric bij Phatela was en dus was het even nadenken hoe daar ook alweer te komen. Het ging in een keer goed, want weinig of geen bewegwijzering in Lesotho EN Phatela was er ook. Een meevaller, want zijn zoon bleek zijn mails niet gecheckt te hebben en dus wisten ze niet wanneer wij precies zouden komen.
De Grapeman kreeg tranen in zijn ogen toen hij ons zag en kon eigenlijk nauwelijks geloven dat we er écht waren, mét de wingerd stokkies. Zijn jongste zoon, Kananelo, was ook op het land (ze wonen een stukje verderop) en al snel kwam ook Mamothiba, de vrouw van Phatela eraan.
Hun oudste zoon, Mothiba, zit op een opleiding waar hij algemene landbouw studeert. Ook die stond er ineens, gebeld door zijn moeder, want geld is er niet veel, maar een mobiele telefoon is een must. Geen klein ding trouwens, want hij moest met een taxi busje uit Roma, waar ook de Universiteit van Lesotho en een grote katholieke missie zijn gevestigd, komen 25 kilometer verder.
En toen; aan het werk. Omdat ze de mail niet hadden gezien, waren de 800 gaten nog niet gegraven. Het land was wel geploegd, maar eigenlijk niet diep genoeg. Dus uitgelegd dat één keer ploegen voldoende is (daarna hoeft het nooit meer), maar dat dat dan wel zo diep mogelijk moest. We kwamen erachter dat Phatela een tractor en een ploeg bezit. Niet helemaal tot op de vereiste diepte, maar veel beter dan de 20 cm. die hij nu had gedaan. Maar ja, zo’n ding rijdt op benzine en dat was er niet. Dus naar het huis dat wil zeggen rondavel van Phatela gegaan, waar hij geld uit een blikje onder het bed haalde, de auto van stal en de vrachtwagen gestart met daarop bakken om de stokkies in water in te kunnen zetten. Omdat de stokkies zo snel mogelijk de grond in moesten spraken we ook af dat er de volgende morgen ook 10 man zouden staan om de gaten te graven. Terwijl Phatela benzine haalde, zijn wij met de middelste zoon, Kahliso, en de bakken teruggekeerd naar het land en hebben de stokkies lekker met de worteltjes in het water gezet. Phatelo kwam met de benzine terug en heeft de rest van de dag fluks het te beplanten land nog eens diep omgeploegd.

Komen we Lesotho binnen?

Vorige week, zondag ochtend om 08:30, konden we de stokkies ophalen bij de kweker. Ze stonden al op ons te wachten, keurig ingepakt tegen uitdroging. Na een uurtje of elf rijden door ons prachtige land, kwamen we in Ladybrand, vlakbij de grens van Lesotho. Daar is zo ie zo al weinig te doen, maar op zondag avond is dus echt alles dicht. Behalve, zoals overal ter wereld de chinees. Daar zaten zelfs ongeveer 40 chinezen te eten, dus dat was een goed teken. Chinezen gedetacheerd in Lesotho op zoek naar..... grondstoffen, zoals op veel plaatsen in Afrika. Heerlijke maaltijd genoten dus!
We hadden een aantal weken geleden een import vergunning van Phatela op de fax ontvangen, maar zelf waren we vergeten om een exportvergunning aan te vragen, dus dat moest dus aan de grens. De douane verwijst je dan door naar een clearing agent. Meegelopen met een jongeman die die funktie blijkbaar vervulde naar het kantoor. Een dame vulde voor 30 Randjes vlotjes het formulier in. Wat het precies was, in welke hoeveelheden en of er geen ziektes aanwezig waren was absoluut onbelangrijk. Het enige wat telde was in welke categorie het moest vallen. Het werd categorie 14; “vegetables materials for any kind used, primarly for planting”. Niet helemaal wat het was, maar wel zonder invoer rechten. ☺
Helaas bleek bij terugkomst aan het loket bij de grens, dat enige collega clearing agents voor ons waren met bakken formulieren. Nadat duidelijk was dat we niet van plan waren middels overhandiging van geld en/of goederen eerder aan de beurt te komen, bleek onze clearing agent het gelukkig toch voor elkaar te krijgen om voor de enorme pakken formulieren even snel de onze gestempeld te krijgen.
De dame bij de grens van Lesotho wilde ook nog wel even kijken. Dat mocht, maar toen ze ook wel graag zo’n plantje wilde, hebben we dat toch vriendelijk geweigerd. En jawel, het was gelukt; we waren met de jonge wijngaardstokken in Lesotho.

Stokkies brengen naar Lesotho

Eric en ik waren in april vorig jaar voor de eerste keer in Lesotho. 20 km over de grens met Zuid Afrika, zit je in Lesotho echt in zwart Afrika. Eric ging met vriend Jo afgelopen december terug naar, wat ook wel het “dak van afrika” wordt genoemd. Daar zagen ze langs de weg een aantal struiken staan, die iets weg leken te hebben van druiven. Even kijken. Even praten. Het was een gesponsord project door een of andere NGO. Zoals dat wel vaker gaat, was de hardware geleverd, nl druiven, palen en draden, maar geen software; de mensen hadden geen idee hoe te snoeien, de druivenstruik op het draad te krijgen en hoe te suieren. Dus een korte cursus “hoe te suieren” gegeven. Gelukkig hadden ze ook fruitbomen staan, dus de vertaling naar druiven was niet al te moeilijk. Het elkaar verstaan was eigenlijk het grootste struikelblok. Jo en Eric spraken af, dat ze na een paar dagen terug zouden komen om te kijken naar de vorderingen. Als alles klaar zou zijn was de afspraak, dan zouden ze grondmonsters meenemen om die in Zuid Afrika te laten testen op geschiktheid voor het verbouwen van (tafel) druiven. Een dag of drie door Lesotho getrokken, serieus 4 by 4 country met heeeeeel veel dirt roads, woeste bergen en adembenemend mooie landschappen. Ook een land met een fantastische historie. Het is bijvoorbeeld het enige land in Afrika, of er is er nog een (?), dat nooit een kolonie is geweest.
Na drie dagen dus terug op de wijngaard. En jawel, al het werk was klaar. En niet alleen klaar, maar ook op de juiste wijze gedaan. Fantastisch! Bodemmonsters dus mee in 4by4 van Jo en Eric en terug naar Paarl. Daar bodemonderzoek laten doen en het bleek dat de grond prima geschikt is voor de verbouw van druiven. Met de uitslag van de grondmonsters hebben we ook een aantal boekjes opgestuurd over “hoe om te gaan met een wijngaard” naar de zoon van de eigenaar, Phatela Thamae. Wij, en hij nu zelf ook, noemen hem de Grapeman. In het begeleidend briefje schreven we ook dat we bij hem wel wat Chenin Blanc wilde planten met als doel om de eerste icewine uit afrika te maken. (-7 graden is geen probleem in Lesotho, ook vanwege de hoogte). En jawel een maand of 2 geleden hadden we weer contact en kwamen we overeen dat wij wat druiven stokken zouden bestellen. We zeiden toen al, we brengen ze wel even en helpen we mee met het planten. Dat wordt dus morgen. (1250 km heen en 1250 km terug) . Donderdag nacht zijn we weer terug. Spannend.

Nog wél “van”Groot Parys, maar op een andere plek.

Nu de aanleg van de 26 kavels vrijwel gereed is, is het de beurt aan het Groot Parys Manor House om gerenoveerd te worden. Dat gaat niet lekker samen met bewoning en dus hebben wij voor het komende half jaar een bijzonder prettige andere plek gevonden om te wonen; 15 Wineland Estate in Paarl.
Alleen ons landlijn telefoon nummer veranderd; ++27 (0)21 – 863 29 49, de rest van onze gegevens blijft hetzelfde.

WInterkou met sneeuw op de bergen

Als er in 6 dagen 200 mm. regen valt, is snoeien een beetje lastig. Die 200 mm vertaalde zich op de ons omringende bergen in een pak sneeuw. En dan zeggen de boeren hier sneeuw op de bergen is goed, want dat geeft mooi fruit. Ook fijn voor het oog!

Snoei

Afgelopen maandag zijn we weer begonnen met de snoei. Eerst skoonsny (voorsnoei); alle overtolige hout wordt weggeknip, op de loten na die komend jaar de trossen moeten gaan dragen. Deze worden eind augustus pas teruggesnoeid op twee oogjes: stompsny. Stompsny mag pas als de gemiddelde temperatuur (dag en nacht) 10 dagen lang onder de 10° is gebleven. Als je eerder begint haal je de wijnrank te vroeg uit zijn winterslaap, zij denkt dan dat het reeds lente is en gaat te vroeg nieuwe scheuten stoten. Een nachtvorst en je kunt je oogst gedag zeggen. Slordig, niet ? We zitten pas op 5 dagen, dus het is beter om nog even wachten! De druiven, die we voor onze Groot Parys Chenin en Chardonnay gebruiken snoeien we zo laat als mogelijk, vlak voor bot. Dit vanwege een boeren wijsheid dat late snoei het mooiste fruit oplevert en dat willen we natuurlijk!
Er was maandag ochtend wat geklaag van werknemer Chris; “we krijgen helemaal niets extra betaald dit jaar”. De werknemers konden in het verleden n.l. een snoeibonus verdienen, als ze boven een bepaald aantal stokken per dag snijden. Elk stokkie dat ze boven deze bench mark snijden, leverde R 0.12 op. Maar de afgelopen twee jaar is er niet echt hard doorgewerkt, dus waarom zouden wij nog een snoeibonus beloven als ze toch niet aan de gewenste gemiddeldes zouden komen. Dachten we. Dat hadden we dus mooi verkeerd gedacht. ;-)
De afgelopen twee jaar haalden we mensen van buiten de plaas om op tijd klaar te zijn, maar we hebben natuurlijk veel liever dat de Randjes in de zakken van onze eigen werknemers stromen.
De toegezegde bonus en het praatje heeft geholpen; er is heel deze week top gesnoeid.
Gevraagd aantal stokken 400 per dag. Het gemiddelde lag deze week echter op 512!! Lekker.

Matric Dance Maud

Als je in Zuid Afrika in je eindexamen jaar zit, schrijf je Matric(Matriculation examination).
Daar hoort ook een Matric Dance bij, normaal half september. DIt jaar wat vroeger omdat het dan Ramadan is en de school daar rekening mee wenste te houden.
Dus moet er een sjieke outfit komen; jurk werd gemaakt, accesoires en schoenen gezocht, kappers, zonnebank en make-up artist bezocht. En dat alles tussen de examens door.
Dan nog een Afterparty outfitje uitzoeken, mooie auto regelen om in stijl voor te rijden bij school waar een menigte de feestgangers met groot enthousiasme binnenhaalt. Maartje was ook uitgenodigd en ook zij heeft heel Kaapstad en omgeving afgelopen om er feestelijk uit te zien.
De vriend van Maud was al op vakantie en kon haar dus niet gegeleiden. Gelukkig was zijn beste vriend gaarne bereid om met Maud mee te gaan. Alex Jordan heeft lang bij Maud op school en in de klas gezeten en ze hebben samen In Line Hockey gespeeld.
Vrienden Hans en Jakop stelde hun auto beschikbaar, zodat Maud en Alex, zoon van het bekende wijnhuis; een avondje waar de wijnhuizen Groot Parys en Jordan dus even samen kwamen ;-) door Hans op indrukwekkende wijze werden afgezet.
De auto stopte, dak ging open, Maud verrees als een soort Marilyn Monroe om zich aan de menigte te tonen, met een boeket door Alex aangeboden rozen in haar armen.
Na de champagne ontvangst een diner met dans en om 23:30 met de bus door naar de Afterparty om lekker lang en heftig te feesten.
Toch wel heel anders dan in je spijkerbroekie eindexamen feesten af te lopen.

Wilde giste

Het is weer zover; we hebben onze wijnen ingeleverd voor de Platter Guide, de wijnbijbel over zuidafrikaanse wijnen. Een mooi moment om ook een flesje voor ons zelf uit de tank te halen en te proeven.
Dit jaar wederom een experiment; de ongehoute Chenin Blanc in de tank op zijn eigen gist (wilde giste) laten fermenteren. Dus dit jaar twee tanks. De “gewone” en de “wilde” noemen we ze hier zelf.
De “gewone” was reeds na twee weken uitgefermenteerd.
De “wilde” heeft 110 dagen staan te pruttelen.
Ze zijn allebei heerlijk, maar de eerste “wilde” uit een stainless steel tank van Groot Parys is natuurlijk het meest bijzonder.
7 Augustus gaan we bottelen, dus ze mogen nog even rusten.

Regen en honing

Het is winter en dus hebben we regelmatig regen(dagen). Dan kan er buiten niet worden gewerkt. Vaak komen de werknemers dan hout zagen en hakken.
In de ruimte waarin ze werken steken ze dan een lekker vuurtje aan, thermoskan koffie erbij en dan lekker werken.
Vandaag was de dag zoet; een zwerm bijen heeft lange tijd gewerkt om in een oude autoband hun huis te bouwen met bijgaande honing.
De werknemers zijn er stapeldol op en ook de Kids Club kinderen krijgen hun deel.
Het is verrukkelijke honing; een vleugje zon op deze natte dag.

Geologie

Op onze agterplaas sterft het van de rotsen (klippen) zeggen ze hier. Vaak wordt er gezegd door mensen die ons bezoeken: “Hè het lijkt hier wel Châteauneuf-du-Pape”. We lopen er zelf vaak en door de tijd heen hebben we de meest voorkomende klippen meegenomen. Die liggen hier nu in het kantoor. Bij het bouwrijp maken van de kavels achter maken we ook gebruik van een environmental specialist die nu blijkt ook geoloog is. We hebben met hem dan ook een rondje over de agterlaas gemaakt en hij kon alles precies duiden. De agterplaas is een oud rivierterras wat ongeveer 800 miljoen jaar geleden ontstaan is. Op 6 meter diepte bevind zich Malmsbury Scali, daarboven ligen dan de klippen. De geel achtige klippen betstaan met name uit ijzer, de rood achtige uit mangaan, en dan nog klippen met veel quartz en nog rotsen van puur graniet.
Dat graniet is niet zo verwonderlijk want we zitten op een steenworp afstand van Paarl Rock, na Ayers Rock in Australië de grootste graniete monoliet in de wereld. Terloops zei hij ook dat met name het quartz en het ijzer verantwoordelijk zijn voor het aanwezig zijn van natuurlijke acidity in wijnen. Dat hebben onze wijnen ook en nu weten we dus exact waarom!!!

Harold Hamersma over onze Chardonnay 2006 (en 2007);

"In zijn vorige leven was Udo Göebel de wijnbaas van Gall & Gall. Maar nu gaat hij als ZZP-er door het leven. En als Zelfstandige Zonder Personeel kan hij zonder problemen het bedrijf verlaten om zijn grote liefde Zuid-Afrika te bezoeken. Daar trof ik 'm al eens toen hij stage liep bij een van de grote wijnbedrijven. Maar kopen voor zijn eigen importeursschap doet hij bij de 'kleintjes'. Bij Groot Parys bijvoorbeeld, in handen van een Nederlands echtpaar. De 2006 oogst chardonnay (€ 9,95; winematters) omschreef ik in Het Parool naar aanleiding van de tweede plaats die deze wijn verdiende tijdens de wedstrijd 'beste chardonnay onder tien euro' die gedurende het event 'Ontdek de Nieuwe Wereld'werd gehouden als volgt: 'ouderwets lekkere Nieuwe Wereld chardonnay. Wie denkt aan Dolly Parton's décolleté volgestort door een dieplader met banketbakkersroom, amandelspijs, marsepein, boterletters, notenkaramel en citroenmeringue weet een beetje wat ‘m te wachten staat, maar erin verdwalen behoort tot de mogelijkheden.' Inmiddels zal deze dus wel uitverkocht zijn, want veel heeft er niet van kunnen kopen. Ook de 2007 is erg aangenaam. Wat frisser doordat er 15 procent chenin blanc in is verwerkt. Nog steeds Dolly, maar dan na een flinke afslankkuur. Van Udo's Winnematters proefde ik overigens ook een erg prettige rode: de Aprilskloof 2005 uit Swartland (€ 7,95). Een blend waarin de wijnmaker van dienst zo'n beetje alle beschikbare blauwe druiven heeft verwerkt. Pinotage, zinfandel, cabernet sauvignon, merlot, grenache, shiraz en carignan. En er was zelfs nog een plekje voor wat viognier. Dat leidt tot een overigens opmerkelijk doordrinkbare rode. Een soort frisse, vloeibare zonsondergang. Veel rood fruit, een zonnig lauriertje, wat kruidnageltjes en een hapje After Eight....En dan is de zon ook wel onder".

Bezoek van Udo en Sabina

Onze importeur, Udo Göebel van Winematters, was hier met twee groepen reislustige wijnliefhebbers en -kenners. Voordat de tweede groep aankwam, arriveerde zijn vriendin Sabina. Gelukkig was er ook wat tijd om met hen een (aantal) mooie wijnen te genieten en wat op de plaas te kuieren. En wie kwamen ze daar tegen............?

Die Tweede Droom op de tweede plaats!!!!!!!!!

Udo Göebel, onze importeur en huisvriend, liet het ons zojuist weten.

Uit 240 inzendingen van Chardonnays uit de nieuwe wereld onder de 10 Euro heeft Perswijn ons als tweede beste geclassificeerd. We wisten al dat we bij de laatste tien waren geeindigd, maar dit is eeeeeecht ongelooflijk. De druiven kwamen van een blok druiven, dat we hier Miep’s blokkie noemen. Miep de moeder van Peter en Mariëtte is namelijk gek op Chardonnay, vandaar.

Een mooi moment ook om mensen te bedanken. Want zonder de inzet van Donovan en zijn team op de farm, familie en vrienden, die ons vanaf het begin gesteund hebben en Udo Göebel, die ons de laatste twee jaar gecoacht heeft, was dit niet mogelijk geweest. Geweldig!!! Wij trekken hier vanavond de winnende Chardonnay open. Extra genieten!!!