Snoei

Wederom snoei. Tot medio augustus "skoonsnoei". Hierbij worden alle loten, die volgend jaar geen nut gaan hebben gesnoeid én blijven alleen de toekomstige dragers van de druiventrossen over. Deze dragers worden dan na voldoende koude dagen (10 dagen met een gemiddelde dag en nacht temperatuur van onder de tien graden) op een of twee ogen terug gesnoeid. Dit afhankelijk van de potentie die een wijngaard stok heeft. Veel woorden, maar onze werknemers doen dit werk blind. Zo'n 300 tot 350 stokken per dag. Is dat veel? Heel veel, dat weten we zelf. Wij hebben dit (ook 10 jaar geleden) nooit gekund. Zelfs één dag niet! Het is dus eigenlijk een "Tour de Snoei". Maar dan wel één van 2 maanden en niet van slechts 3 weken zoals in Frankrijk. En dat ook nog eens zonder de meest uitgekiende voeding!! 

Afscheid nemen...

Florian, zoon van broer Paul en schoonzus Kirsten, is hier met twee vrienden, Wout en Raoul. Fijn dat ze er zijn, alleen de aanleiding is niet zo fijn. Hun goede vriend James is vorige week overleden in een auto ongeluk hier in Zuid Afrika. 19 jaar oud! Vreselijk. Morgen is de memorial service in Cape town. Mooi om te zien hoe er afscheid wordt genomen door deze jonge mensen in een internationale context. James, Zuid Afrikaan, de drie anderen Nederlanders maar allemaal woonachtig geweest in Ghana. Elkaar daar dus op de internationale school in Accra ontmoet waar nog heel wat andere nationaliteiten rondliepen. Nadat de middelbare school werd afgesloten is heel de klas uitgevlogen over gans de wereld. Facebook maakt het dan toch mogelijk om ondanks grote afstanden op een toch zoveel als mogelijk intieme en nabije manier afscheid te nemen. De jongens zijn er dus gelukkig in real time wel zelf bij morgen. En ze zorgen er ook voor dat alle teksten, foto's en bewegende beelden van anderen morgen ook worden aangeboden aan de vader, moeder en broer van James.  

Ruim 30 jaar geleden...

....liep ik er zelf voor de eerste keer rond met broer Marc. Nu Maud en Maartje dus samen in Florence! Een nieuwe generatie, het gevoel bij het zien van dit alles blijft echter hetzelfde, lezen wij uit hun reactie. Tijdloos dus, eeuwigdurend zelfs misschien. Mooi zo ie zo!! 

water, waar is het water

De laatste drie dagen bezig geweest met water. Het restaurant, managershuis en kantoor op Groot Parys krijgen water van de gemeente. Vanaf zaterdag middag was er geen druppel water meer. Voor het kantoor geen probleem want weekend, voor het restaurant wel. Een trouwerij van 200 man op zaterdagvond én een zondagslunch met ongeveer hetzelfde aantal mensen. En dat zonder water. Maandag omgekeerd. Het restaurant dicht, maar het kantoor niet open. Veel niet blije gezichten gezien de afgelopen dagen!! De gemeente verzekerde in deze 3 dagen tot 3 maal toe (Judas?) dat het niet hun probleem was, maar het probleem bij ons lag. Na echt alles, maar dan ook alles te hebben onderzocht konden we echter maar tot 1 conclusie komen dat het probleem niet bij ons kon liggen. Gelukkkig is er dan een medewerker bij de gemeente die tegen de wil van zijn bazen in toch verder blijft zoeken na de mogelijke oorzaak én jawel die werd uiteindelijk gevonden. Na wat heftige telefoontjes stonden er heeeeeeel snel daarna een batallion aan mensen van de gemeente op de stoep. Alles werkt nu weer en Groot Parys is weer rustig.  

No comment!

Het gaat goed met de zusjes zo te zien in NL. Vanavond met ooms bij Oma in Heusden aan de Maas. 

Zucht van verlichting!

Maud heeft het her-her-her-examen (Finance) gehaald. Dat MOEST gehaald worden, want anders was het exit geweest. Een Whats Appje vanochtend van haar met deze mededeling is voor Mar en mij genoeg om de rest van dit jaar met een smile op ons gezicht rond te lopen. :-)

Kind én vrouw in een dag

Maartje thuis. Heel af en toe nog als kind s'middags slapend op de bank. Bijna altijd klaar voor een nacht uit als jonge vrouw! Morgen gaat ze op weg naar NL. Als Maud slaagt voor haar her examen gaan de dames samen op een roadtrip.